Je herinnert het je vast nog wel, in de tijd van de klimaatcrisis. De aarde warmde zo drastisch op dat er een nieuwe manier van leven nodig was om dit te stoppen, de fossiele brandstoffen konden niet meer worden gebruikt als we een catastrofe wilden voorkomen. Wat een contrast met nu, de CO2-uitstoot is zo ver teruggedrongen dat mijn vader zou zeggen dat de ijsberen het zelfs koud hebben, al is dat natuurlijk onzin.
In mijn beginjaren als chemisch ingenieur bij Green Enterprises ontvingen mijn collega’s en ik subsidies van verschillende regeringen over de hele wereld om een efficiëntere manier te ontwikkelen om biobrandstoffen te synthetiseren. We kwamen op het idee om een enzym te ontwerpen dat door middel van metaalcomplexen een lagere activeringsenergie heeft, zodat het verschillende organische verbindingen efficiënter kan omzetten in hexadecaan (diesel). We hebben het enzym geperfectioneerd door meerdere actieve centra te combineren tot een “Super Enzym”. Dit superenzym heeft het voordeel dat het verschillende actieve centra heeft die verschillende stoffen kunnen binden zonder dat de centra verschillende omstandigheden nodig hebben om te functioneren. Dit bespaart veel tijd en geld, wat het financieel aantrekkelijk maakt. Als gevolg hiervan hebben grote bedrijven zoals Shell massaal geïnvesteerd in biobrandstoffen en is tegenwoordig elke druppel diesel gemaakt van biologisch afval.
Hoewel dit een grote stap in de goede richting was, bleek het niet genoeg te zijn. De hoeveelheid biomassa was nog niet groot genoeg om alle grijze stroom te compenseren. Nu dacht ik dat het antwoord in kernenergie lag, ik vroeg me af waarom we onze beloofde zon op aarde nog niet aan het werk hadden. Blijkbaar werd de rand van de reactor na gebruik poreus en instabiel. Op dat moment besefte ik dat er misschien een mogelijkheid was om zelfherstellende polymeren te gebruiken. Ik wist dat de warmte die door de fusiereactie wordt gegenereerd, kan worden gebruikt om de helende polymeerreactie op gang te brengen. Nadat ik mijn idee om van mening te verschillen had ingebracht, werd ik aangenomen om een reactorwand te maken die voldeed aan de eisen. Na vijf jaar met mijn team gewerkt te hebben aan het perfectioneren van dit project, hebben we het eindelijk gehaald. Wanneer nu een deeltje uit het plasma schiet en tegen de reactorwand botst, raakt het eerst het polymeer, wat het polymeer aantast maar de rest van de wand beschermt. Het polymeer herstelt zichzelf en de reactorwand kan jaren langer mee.
Dit bracht het fusie-energietijdperk op gang. Fossiele brandstoffen werden snel genoeg uit het spel gehaald en na de bouw van de fusiereactoren werd de wereldenergie gedomineerd door fusie. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat het klimaatakkoord is gehaald en dat is reden voor een groot feest.
Tekst: Stan Vullings ‘Finalist Nationale Scheikunde Olympiade 2021’
Meer over de Nationale Scheikunde Olympiade:
ChemistryNL awards students with Kanjer Prijs and Sustainability Award
Winners National Chemistry Olympiad 2021
